In a high definition screen, portraits of adolescents slide by and a voice that doesn’t say much will once in a while mumble words such as: no, maybe, a bit too American and very few yes-es.
As we listen, we start secretly selecting as well and hoping for a Yes when the comment was No and the other way around. But how can we select if we do not know what we are looking for?
In common, all the teenagers have very light skin and most are blond. They are not equally beautiful or charismatic. The search here is not for a model for an advert or an actor for a film, but for the idealized stereotype of a pure blooded Dutch teenager.
De Groene Amsterdammer
Gezocht: de perfecte Nederlander. En een warme douche na afloop
door Jonas Kooyman
05-07-2014
Op een scherm flitsen portretten voorbij van tientallen pubers. A trois quart geschoten in een licht dat ze niet spaart: veel jeugdpuistjes, donssnorren en slecht aangebrachte make-up. Ondertussen klinkt de verveelde stem van de castingdirector, een vrouw met een niet te plaatsen accent. ‘Maybe’, ‘no’, ‘hmmm’ en een enkele ‘yes’.
Wat is dit voor casting? De huidskleur van de veertig tieners – blank – is een eerste hint. De Braziliaanse kunstenares Patricia Werneck Ribas zoekt in haar werk A Casting, onderdeel van de eindexamenexpositie van de Rietveld Academie, naar ‘de’ Nederlander.
Het werkt heel eenvoudig: zodra je weet wat de bedoeling van de kunstenaar is, beoordeel je mee. Dus als Ribas ‘too French’ zegt bij de foto van een meisje, denk jij dat ook. Bij elk nieuw portret deel je de puber in bij ‘Nederlands’ of ‘niet-Nederlands’. A Casting is een geinige knipoog naar de discussie over ‘de’ Nederlandse identiteit, die sinds Fortuyn woedt. Tegelijkertijd is het een waarschuwing tegen hokjesdenken.
Jonas Kooyman (1989)volgt een master Journalistiek aan de UvA en studeerde een semester aan de New School in New York. Hij is organisator van de schrijversmanifestatie Shut Up & Write Amsterdam en schrijft als freelance journalist o.a. voor NRC Handelsblad